Aids en Europa!

In Europa

Wanneer ze terug zijn in Europa contacteert Annemie een betrouwbare adoptiedienst. De man noemt haar plan echter een wilde adoptie en daar is hij absoluut geen voorstander van. Ze legt de man echter uit dat ze gewoon Hope wilt adopteren omdat Achieng het haar had gevraagd. Hoewel het gesprek haar wel frustreerde besefte ze wel dat de man gelijk had. Door emotionele, impulsieve mensen af te remmen en hun op de consequenties van hun daden te wijzen. Maar zij weet heel goed waar ze mee bezig is.

Ze houdt via e-mail nog steeds contact met Achieng en bediscussiëren de mogelijkheid van adoptie met elkaar. Ondertussen gaan beide dames op zoek naar nieuwe getuigenissen. Vandaag was er een ontmoeting met Julia, een vrouw die ook positief is. Zij zit met de gedachte om zelfmoord te plegen en was al bezig met het schrijven van een afscheidsbrief. Hierin staat dat zij besmet is geworden omdat ze gewoon naar liefde zocht. Julia wilt nog leven, maar niet meer al te lang. Haar afscheidsbrief is een emotionele getuigenis waaruit je kan afleiden dat ze het echt zwaar heeft.

Ondertussen geraakt Annemie meer en meer overtuigd van haar beslissing om Hope te adopteren. Ze krijgt ook een uitnodiging van de adoptiedienst om een vormingsbijeenkomst voor geïnteresseerde kandidaat – adoptiegezinnen bij te wonen. De dag nadien beslist Annemie echter dat zij Hope wel wilt proberen te adopteren. Achieng reageert hier nog steeds positief op omdat ze wilt dat Hope een goede toekomst krijgt.

Met Achieng gaat het stilaan terug de goede kant op. Dankzij de aidsremmers gaat het de laatste weken al terug beter en ze is ingeschreven voor een cursus Human Resources Management. Verder had een belangrijke instelling (Development Through Media) een congres georganiseerd waarbij verkrachting het thema was. Door uit te leggen dat wanneer je de mensen die de fouten maken terug kan heropvoeden, de meisjes en vrouwen ook meer veiligheid krijgen. Hierop kreeg ze ontzettend veel positieve reacties.

Beide dames werken verder aan de getuigenissen. Hier stoten ze op een meisje, Murielle, die positief werd bevonden door één keer onveilige seks te hebben. Het was eerst een harde slag, maar na twee jaren besloot ze om haar leven terug in eigen handen te nemen. Sinds een jaar neemt ze ook aidsremmers, maar ze beseft dat het de wetenschap is die haar momenteel in leven houdt. Toch hoopt ze dat er meer is na het leven.

Achieng neemt stilaan afscheid van Hope. De dagen tikken voorbij en uiteraard heeft ze het moeilijk om haar kindje los te laten. Wat haar echter gelukkig maakt is dat Hope nu een mooie toekomst heeft. Ondertussen krijgt Annemie ook nog berichten van de adoptiedienst om eventueel een kindje over te nemen, maar Annemie heeft haar zinnen al op Hope gezet.

Stationscafé

Er worden ook nog altijd getuigenissen afgelegd. Een aangrijpende getuigenis is die van Tristan en Hanne. Tristan is besmet geraakt via een bloedtransfusie toen hij drie jaar oud was. Vanaf de middelbare school begon hij minder weerstand te krijgen. Toen hij in het ziekenhuis belandde, weigerden er ook verpleegsters om permanent bij hem in de kamer te blijven. Zij waren zo bang om zelf besmet te worden. Sinds dat incident krijgt hij voornamelijk alleen nog thuisverzorging.

Hoe zwaar het ook was, hij liet de moed niet zakken. Hij wilde met dit virus leren omgaan. De laatste twee jaren is zijn gezondheid veel beter geworden door nieuwe aidsremmers. Ook zijn vriendin Hanne heeft hem niet laten zitten omdat hij seropositief was. Tristan is ontzettend bang om Hanne te besmetten en daarom vervangen ze altijd het condoom wanneer er ook maar enige twijfels zijn. Verder is de ziekte ook financieel niet gemakkelijk te dragen omdat men heel weinig terugkrijgt van de ziekenkas.

Feel Free

Op 9 november vraagt Achieng om haar te bellen. Een vriend uit Gent heeft haar voorgesteld om Hope financieel te laten adopteren. Achieng wilt echter dat Annemie haar in België laat opgroeien omdat zij zelf bang is om te sterven. Ondertussen krijgt Annemie ook telefoontjes van bepaalde “vrienden”. Zij willen dat ze Achieng niet onder druk zet, dat ze Hope als een Afrikaans kind moet grootbrengen, enz..

Op 12 november heeft ondertussen de adoptiedienst te horen gekregen dat Annemie druk op Achieng zou hebben gezet. Dat klopt niet, maar de twijfel is nu wel gezaaid. Annemie vraagt of ze de brieven mag doorsturen en Achieng antwoordt hier positief op.

Ronde van Vlaanderen

Op 17 november is Hope aangekomen met Achieng en het ziet er naar uit dat ze bij de familie van Annemie zal blijven. Er wordt ook besloten om Hope op hiv te testen maar dit is een heel dure procedure, daarom volgt er eerst een gewoon onderzoek. Het lijkt erop dat ze last heeft van schurft en de dokter legt haar uit hoe dit behandeld kan worden.

Ondertussen komt ook Wereldaidsdag dichterbij. De krant begint hier stilletjes aan ook meer aandacht aan te schenken en in de krant kunnen we het volgende lezen:

· 39, 4 miljoen mensen besmet met het aidsvirus

· Het aantal vrouwen onder mensen met aids stijgt

· Het virus heeft de voorbije twee jaren het meest terrein gewonnen in Oost- en Centraal – Azië en in Oost – Europa

· Het Caraïbische gebied, Dominicaanse Republiek, is ook zwaar getroffen door aids

Wat later krijgt Annemie goed nieuws. Hope is niet seropositief. Ondertussen vertelt Achieng haar verhaal overal in België. Uiteindelijk krijgt Achieng ook te horen dat Hope niet positief is waarna er een hele grote last van haar schouders valt. Op 30 november vindt er een beslissend gesprek plaats tussen Achieng, Luc, de adoptiebegeleider en haarzelf. Achieng weet echter de adoptiebegeleider te overtuigen dat dit haar eigen keuze is.

Op 1 december is nog steeds niet alles in orde. Ondertussen is het Wereldaidsdag geworden en het krijgt aandacht in de verschillende kranten. Hier volgt een artikel uit de krant:

Aids is de voorbije twintig jaar van kleur en van geslacht veranderd. Toen de ziekte aan het begin van de jaren tachtig werd ontdekt, was ze een kwaal van blanke, homoseksuele mannen. Vandaag is de typische aidspatiënt zwart, vrouw en hetero.

Op 7 seropositieve personen in de wereld woont er 1 in India. Buiten Zuid – Afrika kent India de grootste populatie van mensen met hiv. Ongeveer 25 miljoen mensen met hiv leven momenteel in Afrika. In Kenia en Mali zijn er tegenover elke 10 mannen 45 vrouwen besmet.

In West – Europa en Noord – Amerika leven 1,6 miljoen mensen met hiv. In tegenstelling tot de rest van de wereld heeft de grote meerderheid van seropositieven hier toegang tot aidsremmers. Mensen met hiv leven hier dan ook langer dan elders.

Op 8 december gaat de adoptieprocedure officieel van start. Deze zal enkele maanden duren. Jammer genoeg zijn de reacties niet altijd even positief. veel mensen vragen zich af hoe het komt dat zij al zo snel het kindje heeft. Ze trekt hier echter weinig van aan.

Op 10 december krijgt Achieng slecht nieuws. Twee van haar vroegere criminelen die ze wilde heroppvoeden zijn hervallen. Paul werd door de politie gevat en neergeschoten, terwijl Kusch nog maar eens is ontsnapt. Ze hadden nochtans beloofd om zich vanaf nu te gedragen. Medelijden met hen heeft ze niet meer.

Op 15 november heeft Annemie nogmaals een interview met iemand die seropositief is. Zijn naam is Patrick en hij is homo. Velen besteden niet meer veel aandacht aan hiv omdat er toch pillen voor zijn. Solidariteit tussen het rijke Westen en de rest van de wereld is evenmin niet meer te vinden. In 1987 was in Vlaanderen de eerste aidscampagne. Ironisch genoeg was hij toen al besmet. Hij wist niet door wie. Omdat hij weet hoe het is, begeleidt hij zelf seropositieve mensen. Hij raadt iedereen aan om hier open over te zijn tegenover je vroegere partners.

Maar ondertussen is ook nog de procedure bezig voor de adoptie van Hope. Het duurt lang en je wordt effectief overal naar toe gestuurd. Gelukkig krijgt Annemie ook hulp, vandaag is ook haar man vertrokken naar Brussel om het vertrek van Achieng voor te bereiden. Uiteindelijk is Achieng op 23 december vertrokken naar Kenia. Het blijkt dat Achieng gelukkig is dat ze effectief aan de bevolking iets meer heeft kunnen vertellen over aids.

Het blijkt dat door de medicatie in België het hiv-virus niet meer terug te vinden is in het bloed van Achieng. Lang duurt het geluk echter niet want de grootmoeder van Achieng ligt momenteel in het ziekenhuis. De dokters kunnen haar niet helpen omdat het Kerstmis is. Nog maar eens een schrijnend voorbeeld van hoe slecht de situatie in Kenia is.

Naast het opvoeden van Hope is Annemie nog steeds bezig met het interviewen van mensen. Zo ontmoette ze hier Wouter die haar er attent opmaakt dat er een verschil is tussen hiv en aids. Mensen die hiv hebben zijn dan vaak ook niet ziek, wie aids heeft is dat wel. Hij heeft het opgelopen tijdens de seks met een Afrikaanse man.

Men zegt wel eens dat hij het dan zelf gezocht heeft, maar hij heeft er uiteraard nooit zelf achter gevraagd. Ook de reacties die Annemie heeft gekregen om het kindje te adopteren zijn allesbehalve vriendelijk. Een paar voorbeelden hiervan:

– Een zwartje adopteren? Zo los je het probleem in Afrika toch niet op?

– Zo een kind laat je toch beter in het eigen milieu?

– Waarom adopteer je geen seropositief kind? Dat heeft toch meer nood aan een nieuwe kans?

Ook uit Afrika komt geen goed nieuws. Ze is ontslagen door de Anglican Church of Kenia, dus ze is haar inkomen en flatje ook kwijt. Ze slaagt er echter in om te overleven. Ook Hope gaat nu mee naar de school wanneer Annemie een sessie geeft over Afrika en Europa, over aids en de dure medicijnen in Afrika. Ze gaat uiteindelijk nog één interview doen met Anna.

Zij is 48 jaar oud en ondertussen al twintig jaar seropositief. Door met seks te experimenteren werd ze seropositief. Haar droom om toch een kindje te krijgen leek voorgoed voorbij maar op 35 – jarige leeftijd bleek ze toch zwanger te zijn. Ze werd echter verplicht om abortus te plegen omdat men in 1992 niet wist of een besmetting van moeder op kind ook kon voorkomen.

Hoewel een kindje krijgen uitgesloten is, is ze nu toch gelukkig. Er is een nieuwe man in haar leven, een man die naar haar luistert en dat maakt haar gelukkig.

Met dit interview eindigt het boek. We kunnen wel nog het levensmotto van Annemie “doe wel en zie niet om” lezen maar op vijf maart 2005 – de dag van Hopes adoptiefeest- beslist ze om het boek te beëindigen. Maandenlang heeft ze gezwegen over Hope maar dat wilt ze niet meer langer doen. Zij heeft recht op haar eigen verhaal en dat heeft ze nu ook.